Tłumaczenia...

Ekhem…

    I jak ja mam zacząć? Ile mnie tutaj nie było? Pół roku, czy dłużej…

    Zawiodłam na całej linii. I czuję się potwornie, mimo że to nie do końca moja wina. Już tłumaczę. Właściwie to nawet taki temat tej wypowiedzi jest. No już, już mówię. Otóż pół roku temu (plus-minus) operator mojej kochanej sieci internetu tenże internet mi wyłączył. Jakieś tam kruczki w umowie, czy coś takiego. Nieważne. W każdym bądź razie zostałam bez internetu i przez jakieś dwa - trzy miesiące złorzeczyłam na cały świat, a może i wszechświat. Bez kontaktu z blogosferą to ja lekko fiksowałam, co moi rodzice spostrzegli i się nade mną ulitowali. Zawarli inną umowę (już nie z tym bucem). Szczęścia mojego byście nie zmierzyli. Do czasu...Nie utrwały dwa dni, a mój wysłużony komputer pokazał mi cztery litery i padł, nie zważając oczywiście, że jego właścicielka w depresję wpadnie i może wkrótce do niego dołączy. A może i na to on liczył. No ale ja to taka krucha nie jestem (choć wtedy to może i tego widać nie było).

    Zostałam z internetem, ale bez komputera. Żyć, nie umierać.

    Więc, jak widzicie, to nie do końca moja wina, że blog i opowiadanie porzuciłam. I że na wasze blogi nie wchodziłam. Ale i tak przepraszam! (tutaj się kaja)

    Mam tylko nadzieję, że nie wszyscy się na mnie śmiertelnie obrazili i jeszcze tutaj zaglądać będziecie, bo mam zamiar reaktywować tego bloga. Tym bardziej, że mi pomysłów nie brakuje!

    Niech ktokolwiek da znać, czy jeszcze żyje i czy o mnie pamięta.

Pozdrawiam, całuję i przesyłam przepraszający uśmiech wszystkim:)